Je leert tijdens de opleiding onder andere hoe je zieke en gewonde mensen verzorgd. Daarnaast is het belangrijk dat je goed leert schoonmaken. En je zorgt voor orde en regelmaat in de dagen van de patiënten.

Na vier jaar krijg je een diploma! Je hebt de keuze om bij het Wilhelmina Gasthuis te blijven werken of als zelfstandige aan de slag te gaan. Voor nu besluit je om bij het gasthuis te blijven werken.

De gebouwen waarin de vele hospitaals zich bevinden zijn eigenlijk niet geschikt als ziekenhuis. Er moet daarom veel met creativiteit worden opgelost. Dat geldt ook voor de locatie van het Pré Catelan Hospitaal.

Vrijwel alles in het ziekenhuis is uit Nederland meegenomen. Dat gaat niet  alleen om bedden en verbandmateriaal voor de gewonden, maar ook om keukenspullen en schrijfpapier. De reiskisten waarin alles naar Parijs is gebracht, zijn in het ziekenhuis als kasten tegen de muur gezet of worden als bijzettafel gebruikt.

Hoe zag een gemiddelde dag in het hospitaal eruit?

Er waren twee shifts. De dag-shift begon om 7.50 uur en duurde tot 20.00 uur. Als er ruimte voor was kregen de verpleegkundigen drie uur vrij, meestal tussen 14.00 en 17.00 uur. De verpleegkundigen die ’s nachts werkten begonnen om 19.50 uur en werkten tot 8.00 uur de volgende dag.

Verpleegkundigen kregen – als de werkdruk dit toestond - een halve dag vrij per week.

Verpleegsters waren verantwoordelijk voor het toezicht op het werk van het zaalpersoneel en voor het welzijn van de patiënten die zij onder hun hoede hadden. Zij voerden bevelen van de medische staf uit, dienden op gezette tijden voorgeschreven medicijnen toe, verzorgden wonden en hielden de toestand van hun patiënten in de gaten. Tot de taken van de verpleging behoorden ook het verzorgen van de maaltijden en baden van de patiënten en de voorbereiding van verpleegkundige behandelingen zoals de voorbereiding van kompressen en inhalaties.

Vervoer van gewonden kon uren duren. Er was tekort aan materiaal, medicijnen en aan artsen/verpleegsters. Waar iemand naar toe werd gebracht hing af van de verwonding (of ziekte). Hoe erger de klachten, hoe verder de patiënt naar het achterland werd gebracht. De meeste patienten overleden in de noodverbandplaatsen vlak bij het front. Als herstel binnen een week of drie te verwachten viel, werd je als patient opgevangen in de buurt van het front, zodat je snel weer terug kon.

De zwaargewonde werden naar een Casualty Clearing Station gebracht. Die bestond uit een aantal tenten of gebouwen. Na een eerste behandeling werden ze vandaar naar een Base Hospital gebracht waar zij verder konden worden behandeld en waar verpleegkundigen waren. De soldaten die er echt heel slecht aan toe waren werden naar huis gestuurd om daar verder te worden behandeld.

Enkele weken na de totstandkoming van het hospitaal werd in Rotterdam door een Nederlander -  die het hospitaal had bezocht – een comité opgericht dat geld inzamelde voor de aanschaf van kunstmatige ledematen voor de geamputeerden in het hospitaal. Het waren geperfectioneerde, lichte en gemakkelijke kunstledematen van Amerikaanse makelij. Gekscherend werd wel eens gezegd: Er zijn vele hospitalen in Parijs waar indien nodig geamputeerd wordt, maar alleen in het Nederlandse hospitaal krijg je ook weer een ledemaat terug.

Als een soldaat overlijdt, is er geen standaard manier om hiermee om te gaan. Bij hospitalen worden gesneuvelde soldaten regelmatig gezamenlijk in één groot graf begraven. Soms krijgt soldaten wel een eigen graf met een geïmproviseerd kruis. De naam op dit kruis vervaagt in de loop van de tijd, waardoor het niet goed meer leesbaar is. Het gebeurt hierdoor vaak dat na het begraven niet meer duidelijk is wie waar begraven lag.

Tijdens of na de oorlog worden veel soldaten herbegraven, waardoor nog meer verwarring ontstaat over wie waar begraven ligt. Het gevolg is veel ongeïdentificeerde soldaten en veel namen op de vermistenlijsten.